Pavada: Yet Another Fine Example of Mediocrity

I would like to put my review about this film in my mother tongue this way:

ഏറ്റവും സഭ്യമായ ഭാഷയില്‍, പ്രേക്ഷകനെ വിളിച്ചു വരുത്തി പാവാട പോക്കി കാണിക്കുന്നതിന് തുല്യമായ അവഹേളനമാണ് മാര്‍ത്താണ്ടന്‍ സംവിധാനം ചെയ്ത പാവാട എന്ന ഈ സിനിമാ ദുരന്തം എന്ന് പറയാം.

It's another cinematic tragedy of which I became a victim, before recovering from 'Monsoon Mangoes'. It's very dismal to see an aspirant actor like Prithviraj wasting his energy and time for these kind of worthless films. Bearing the label of an entertainer, the film tested my patience to the level that it became hell of a task to remain in my seat until the interval. Due to it's extremely loose script (Or to put it more bluntly, absence of script),immensely cliched, thoughtless and nauseating "comedy" scenes & situations that ridicule the common sense of the spectator, I was forced to leave the cinemas after the interval.

Another "New generation" cinematic disaster: Monsoon mangoes.

This film is the epitome of a film ridiculing itself. "ഈ സിനിമ തന്നെ പോലെ തന്നെയാ. രണ്ടിനും ഒരു കഥയും ഇല്ല.", says the distributor to the protagonist in the film, when the protagonist D.P Pallickal (Fahadh Faasil) makes the distributor watch his movie and this, my friends, is 100% true about this film itself. This is just one such obvious example among the many you can find as the film progresses. Despite some visually appealing wide angle shots and art direction, there is nothing in the movie. The director has simply wasted the efforts of all those technicians whose hard work is evident in almost every shot. Like every other film that belongs to this so called genre of "New-generation" or by whatever name you call it, this one too fails to develop or properly define characters or a plot or anything of that sort which gives life to a film and pathetically wavers between surrealism/fantasy and realism failing to make any sense to the spectator. When the film makes pseudo-intellectual attempts to mock at pseudo-intellectualism, it resembles the story of the man with no arms mocking the man without one finger.

The film also has tried its level best to stick on to the new-generation convention of raping music and language in the name of songs. The irrelevant use of props and lighting, without any point, just to make it peripherally look like jean-Pierre Jeunet's Amelie or films of its like makes the film, in it's complete sense, "the fastest car with no engine", if I quote the stand up comic Russell Peters. The film may stun, with all these shallow gimmicks, a mediocre or illiterate (in terms of cinema) group of audience who ponder over whether Premam is the best romantic film ever or not. But if you are someone already exposed to real cinema and if you have been fortunate to taste films with soul, this will be another gash on your heart.

-Hari Sankar

ഈശ്വരന്‍റെ ചതി

ഈശ്വര പണിക്കർ പത്തിൽ പത്ത് പൊരുത്തം ഉണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ കരുതിയില്ല അതിന്‍റെ അര്‍ഥം എന്‍റെ പൊന്നുമോളെ അവളുടെ ഭര്‍ത്താവിന്‍റെ വീട്ടുവളപ്പില്‍നിന്ന് പത്ത് കഷണങ്ങളായി പോലീസുകാര്‍ കണ്ടെടുക്കും എന്നാണെന്ന്.

An Ode to Ennui

What makes me sleep at nights now a days is the vorfreude triggered by the very thought about the odds against my waking up to see the next sunrise. Sometimes it works, sometimes it doesn’t. No, I’m not an insomniac. It would be a rather exaggerated and poetic way to put it if I say I am. Every night is just a leading note towards another dreary day.  Yes, it is. People take this misery, of my likes, for sheer prodigality. It is not, indeed. Living with this feels like trying to cling on desperately to the harsh surface of a concrete wall with all your fingernails while gravity and friction make them shriek. It's no privilege. It's hell.

Yes, we do have our hands, legs, eyes and ears intact and yes, we've got food to eat, water to drink and shelter to dwell. They say that's all. But, are you sure? I doubt it. I too have been around here. I too have seen things, though may be not as much as you. Have you ever found yourself wanting to do something and nothing at the same time so intensely that you cease to live the moment and exist like a vinyl record of an already mundane song broken at it's bleakest portion? Imagine being languished in such a disconsolate state of tedium for days and weeks. Let alone days and weeks; imagine a few minutes of this sort. Ah, leave it. Despite my efforts to convince you of this desolation, some of you still tend to look down on the likes of me. How dismal!

IT'S ALL OVER AGAIN

The naughty smiles and chatters,
The innocent whines and quarrels,
The dimples of sheer glee,
The luminous eyes of unalloyed curiosity,
The candid Eurekas of little triumphs,
Are all just fragments of memories,
Like any other blissful moment,
That was nothing short of fervent;
Left alone again in the abyss of pain,
Desolation and thoughts so mundane;
From deep down echoes the cry that wane,
It's all over again, It's all over again.


Dedicated to my dear
little brothers and sisters of K.P.M High School,
Poothotta

ഒരു വിലാപഗാനം

അറ്റുപോയെന്‍റെ ഈ ഉയിരിന്‍റെ പാതിയും 
അറ്റുവീണു പോയ പൊക്കിൾകൊടിക്കൊപ്പം;
ഇറ്റു വീഴുന്ന ഈ ചോരയും ഒപ്പി ഞാൻ  
നോറ്റ  ഈ ഗ്രീഷ്മവും വർഷവും ശിശിരവും,
ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നു ഞാനൊഴുക്കിത്തീർത്ത ഈ
വറ്റാത്ത  കണ്ണുനീർപുഴയുമെല്ലാമിനി
നെറ്റിയിൽ വീണുമായുന്ന ചുളിവുകൾക്കപ്പുറം
മറ്റൊന്നുമല്ലെന്നിരിക്കിലും 
കുറ്റബോധത്തിന്‍റെ നരകാഗ്നിയിൽ ഇനി
മറ്റൊരു ജന്മവും എരിയാതിരിക്കട്ടെ.
കാറ്റത്ത്‌ പാറുന്ന അപ്പൂപ്പൻതാടികൾ
മുറ്റത്തിറങ്ങാൻ മടിക്കുന്ന വേളയിൽ
പറ്റിപ്പിടിക്കാൻ പടർന്നു കിടക്കുന്ന
വെറ്റിലക്കൊടിയിലെ തളിരുകൾ നമ്മൾ.
മറ്റേതുമാണെന്ന ചിന്ത വേണ്ട ഇനി
മറ്റൊന്നുമാവാനൊരുങ്ങിടേണ്ട വൃഥാ.

~ ഹരി ശങ്കർ  

സ്പന്ദിക്കാത്ത അസ്ഥിമാടം

(എന്‍റെ ബാല്യകാലം മുതലുള്ള സുഹൃത്തും, പ്രതിഭാധനനായ എഴുത്തുകാരനും, അസാമാന്യ സർഗ്ഗശേഷിയും ഭാവനയുമുള്ള ഒരു ചിത്രകാരനുമായ ഹരികൃഷ്ണൻ ജയകുമാർ എന്ന ഹരി വരച്ച ഈ ചിത്രം എന്‍റെ ചിന്തകൾക്ക് അല്പസമയത്തേക്കെങ്കിലും ചിറകുകൾ നല്കി. 
എന്‍റെ  ഈ വരികൾ ആ ചിതറിപ്പറന്ന ചിന്തകളെ  കൂട്ടിച്ചേർത്ത് വായിക്കാനുള്ള ഒരു എളിയ ശ്രമം മാത്രം...)

ഒരു മീനമാസം തീർത്ത വെയിലാഴിയിൽ 
തണൽദ്വീപു  തേടി ദിക്കറിയാതലയവേ
കണ്ടു ഞാൻ നിഴൽപുതപ്പിൻ കീഴിൽ
അലസയായുറങ്ങുന്നൊരപ്സരകന്യകയെപ്പോല-
നന്തമായ് നീണ്ടു കിടക്കുന്നൊരീ പാത,
ഓർത്തു ഞാൻ നന്ദിയോടെ,
എനിക്കായ് വെയിൽ  കാഞ്ഞൊരാ
അജ്ഞാത വൃക്ഷമാം നന്മയേ.
കാതങ്ങൾ പിന്നിട്ടു മുന്നോട്ടു നീങ്ങവേ
കണ്ടു ഞാൻ, മരമല്ലൊരസ്ഥിമാടം മാത്രം;
തെല്ലും ഭയന്നില്ല ഞാനെന്‍റെ പേരതിൽ
വായിച്ച മാത്രയിൽ കരഞ്ഞതുമില്ല ഞാൻ;
ശീതളമാമീ കരിനിഴൽപരവതാനി
തീർത്ത സൂര്യനേ നോക്കിയൊരു
മന്ദസ്മിതം
തൂകി നിന്നു ഞാൻ
നിസ്സങ്കനായ്
വൃഥാ.

 ~ ഹരി ശങ്കർ